سی و سه سال گذشت ولی هیچکس مرا تحویل نگرفت.

سی و سه سال گذشت ولی هیچکس مرا تحویل نگرفت.

مدت هاست تقاضای من برای یک گفتگوی ساده و بی حاشیه با ایرانیان بی خدا، کافر و یا حتا کمونیست و ضد انقلاب بی پاسخ مانده، خیلی ها جواب هایی به من داده اند، دشنام ها و ناسزاهای زیادی خورده ام اما دریغ از یک نام حقیقی، همه با نام مستعار می آیند به امام راحل و ابوی محترم ناسزا می گویند و می روند ولی  یک هموطن کافر شناسنامه دار به دفاع از این آیین و یا در مقام رفع شبهات من قیام نکرد!

برای اندیشه ای که یک نفر حاضر نیست با نام و نشان حقیقی از آن دفاع و به مناظره بنشیند، باید گریست...!

اگر امروز شما شیعه را به مناظره بخوانید هزاران شیعه اسم و رسم دار در سراسر دنیا ندایتان را لبیک می گویند. قم و نجف و مشهد و تهران و ... در مقام پاسخ اعلام آمادگی می کنند.

 چگونه است که از پاسخ یک متخصص بواسیر و چشم از دانشگاه امام صادق، منتقد احمدی نژاد و معتقد به اصل ولایت فقیه، نویسنده متن های وزارت اطلاعات ، روزنامه نگار ولایی که بیش از یکصد وده اثر مکتوب دارد و مدیر مسئول دو نشریه و دو موسسه فرهنگی انتشاراتی کتاب هویت و مسئول چاپ خانه وزارت اطلاعات است و مقالات بسیاری در حوزه دین و سیاست و مبارزه با دگر اندیشان  دارد، طفره می روید؟!

من به عنوان بسیجی خیبر و مدیر مسئول مطبوعات ولایی (رکن چهارم دموکراسی و آنتن وزارت اطلاعات) خواستم با گفتگویی اذهان مردم را روشن کنم،  خواستم ضمن بیان دردهای شما و دفاع از حقوق شهروندی درجه چندم شما، بین مظلومیت و حقانیت تفکیک قائل شوم، می خواستم همه بدانند که آقازاده های مظلوم و برادر سمیر (خواننده پاپ)، با ضد انقلاب و ضد دین هم مذاکره میکنند، اندیشه را اول با اندیشه باید پاسخ دا اگر جواب نداد راهی جز گرفتن فتوا از ابوی و قتل های زنجیره ای نیست. گریز از این میدان نشان سستی بنیان این اندیشه است، تا آنجا که من می دانم  اکثر ایرانیان ضد انقلاب هستند و بسیاری نیز اصولا خدا و دین را قبول ندارند، یکی از این خیل خایه کرده و در این مناظره مجازی یا به تعبیری گفتگوی دوستانه شرکت کرده تا ترتیبش را بدهیم (به راه راست هدایتش کنیم)، می گویید بسیاری از جوانان ایران چشم هایشان باز شده و دیگر به خرافات دینی باور ندارند، پس برای این نویسنده صاحب نام ایرانی که نوشته هایش به زور دوست و برادر گرامی سعید اسلامی(امامی)  بر دگر اندیشان کم تاثیر نبود - به نمایندگی خیل کثیر آقازاده ها ارزشی -ارزش قائل شده و پاسخگو باشید، این پاسخگویی برای شما آبروست و برای ما یک لقمه دیگر.

مرد باشید و با نام واقعی خود بیایید با من مباحثه کنید. آدرس و نشانی شما الزامی ست و مهر تاییدی بر حقانیت شما. اصلن بیایید ایران تا در سیمای جمهوری اسلامی بحث های فلسفی کنیم بعد از بحث هم به یک دیزی با نوشابه دعوتتان میکنم. با بودن برادران گمنام امنیت شما را تضمین میکنم.

پیشاپیش به همراه برادرم سعید امامی از اتوبوس شما دگراندیشان در ته دره استقبال میکنیم

خرعلی

1392/6/12

تولد رفسنجانی، مارتین لوتر کینگ ایران مبارک باد!

امروز میلاد سکاندار کشتی به گل نشسته ی جمهوری اسلامی است. نا مردی از جنس حقه و جنایت! وارث جنایات عمام و مظلومیت عفیر( خر حضرت رسول) ! فرمانده ی بی بدیل قتل های زنجیره ای و کشتار روشنفکران ! کسی که منبر خطابه نماز جمعه را بیش از دیگران به گند زد.

او در آخرین خطابه اش گفت: من یک رویا دارم! و مارتین لوترکینگ با اقتباس از او گفت: I have a dream.

 امیدواریم این مارتین لوتر ایران بتواند گِل های زیر کشتی نظام را خشک کرده و آن را دوباره بر آب های نیلگون مدیترانه شناور سازد.

امیدواریم بتواند به رویایش که رویای همه آقاها و آقازاده ها هم هست جامه عمل بپوشاند و بار دیگر ما آقازاده ها بتوانیم با افتخار با گذرنامه های سیاسی خود با جیب هایی پر ارز از فرودگاه امام راحل به مقصد اروپا پرواز کرده و دوباره حالی به حولی!

امیدواریم دوباره مجبور نباشیم مثل ایرانی های معمولی دنبال ویزا باشیم یا در فرودگاه ما را انگشت (نگاری) کنند. امیدوارم دیگر کسی به حساب های بانکی ما در خارج از کشور گیر ندهد. دلم برای دوران طلایی تنگ شده! چه راحت می رفتیم، می آمدیم، می چاپیدیم ، می کشتیم، و کسی هم جیک نمی زد!

آیا آن روزها را خواهیم دید؟

خرعلی

3/6/92

انواع اعتصاب غذا

-آقای دکتر خرعلی خیلی ها نگران سلامتی شما بودند. از چگونگی اعتصاب غذای خود برای خردوستان عزیز بگویید.

 خرعلی:

۴ نوع اعتصاب داریم که من تقریبا همه را تمرین کردم،برای خود سازی خودم هم بود. این ۴ نوع اعتصاب، اولی اعتصاب خشک است که نه آب و نه غذا، هیچی نیست و میانگین میگویند یک خر سالم می تواند ۷ روز دوام بیاورد ولی رکورد جهانی آن ۱۲ روز است. اعتصابی که با آب خالی باشد تا ۴۰ روز خر می تواند دوام بیاورد ولی خران مقاوم وقاطران تا ۶۰ روز هم مقاومت کرده اند. اعتصاب ملایم تر همین آب و نمک و یونجه غنی شده است به اضافه املاح و ویتامین. که کپسول مولتی ویتامین هم اضافه می شود و در قبرس انجام شد با این روش ۱۰ ماه می توان دوام آورد. میانگین اش ۷ ماه است اما ۳۰۰ روز هم داریم و من میگفتم این را تا یکسال می توانم ارتقا دهم. به هر حال این روش های اعتصاب مختلف است و دوستان تعجب میکنند چطور یکی طولانی است و یکی کوتاه.

-آقای دکتر این که شد 3 روش. روش چهارم کدام است؟

خرعلی: روش چهارم خصوصی و ابتکاری ست. اگر قول میدهید رسانه ایش نکنید میگویم.

-بگویید دکتر قول میدهم.

خرعلی: روش چهارم استقاده از سوپ های خانگی از انواع سبزیجات به همراه قلمه بُز و بُزغاله است. با نان سنگک کنجدی دو آتشه.

-آقای دکتر این که غذای آدمیزاد است شما مگر گیاه خوار نیستید؟

خرعلی: برای مبارزه هدف وسیله را توجیه میکند . حتا اگر مجبور شویم تقیه کنیم و به شکل آدمیزاد درآییم.

- آقای دکتر شما چرا اعتصاب کردید؟

خرعلی: بار اول می خواستم به ابوی ثابت کنم که کره ی خلفی هستم ولی باور نکرد من هم دست به اعتصاب زدم بار دیگر با مادرم بگو مگو کردم و قهر کردم. بار دیگر با خر بزرگ طویله (رهبر طایفه خران) حرفم شد.

-چرا اعتصاب خود را شکستید؟

خرعلی: چند بار اول گولم زدند. همیشه من راحت فریب میخورم. گفتند باشه تو درست میگی وقتی اعتصابم را شکستم گفتم سرکار بوده ! بار آخر هم برای رضای دل ابوی و برای اینکه به ایشان ثابت کنم که خر بزرگ از من و ایشان خرتر تشریف دارند به اعتصاب خود پایان دادم و به ابوی ثابت شد که حق با من بوده.

-یعنی شما به اهداف خود رسیدید و دیگر شاهد اعتصاب شما نخواهیم بود؟

خرعلی: اعتثاب الزامن اعتراض نیست. یک نوع خود سازی هم هست و حتا گاهی برای شرکت در رقابت های جهانی، رکورد شکنی و معروفیت هم هست. حالا زمستان قرار است به قبرس سفر کنم اگر در آنجا خری کل کل کرد شاید برای پوز زنی هم شده دوباره با روش ابداعی خودم(همان روش چهارم) اعتصاب کردم و با شکست رکورد جهانی باعث افتخار طویله خودمان شدم.

خاطرات زندان: مهدی هاشمی در سلول بغلیِ من بود

بعد از چند ساعت وبگردی و به روز کردن سایت هایم و گذاشتن چند نظر سوز و گداز دار زیر مطالب خودم حوصله ام بدجور سر رفته بود. دل و دماغ کار کردن  درانتشارات را هم که بعد از رفتن سعید نداشتم، منزل ابوی هم که نمی توانستم بروم. با چند تا از دوستان تماس گرفتم و برنامه ی کوه نوردی را هماهنگ کردم.  بهار بود و هوس زغال اخته ،چاغاله  و دیزی هم کرده بودم.

همراهِ چند تا از برادرها در توچال بودیم. یکی از دوستان بی مقدمه از من در مورد انگشتر عقیق ام پرسید من هم از همه جا بی خبر، تاریخچه‌ی انگشترم  و محسنات آن را تعریف کردم و گفتم که این با ارزش ترین انگشتر عقیق ایران است حتا از انگشترِ آقای خامنه ای هم گران تر است. گذشت و روز خوبی را گذراندیم و چند عکس یادگاری هم برای سایت انداختیم. هنگام بازگشت و پس از خداحافظی با دوستان بنز آقایان اطلاعاتی جلوی من ایستاد و از من خواستند که برای ادای پاره ای توضیحات همراه آنان برم. من هم مقاومت کردم ولی انها با بی رحمی گردن و دست های مرا شکستند و مرا به زور در اتومبیل سوار کردند. به من چشم بند زدند و یک نفرشان که هم هیکل فیروز آبادی بود در طول مسیر روی قفسه سینه و صورت من نشسته بود که تکان نخورم و نفس نکشم. خدا را شکر مسیر کوتاه بود و من با حبس کردن نفس توانستم طاقت بیاورم و خفه نشوم.

وقتی چشم بندم را برداشتند در اتاق بازجویی اوین بودم و بازجو گفت که به علت کل کل با انگشتر مقام ولایت بازداشت هستم. انگشترم را هم با زور از من گرفتند. من هم اعلام کردم که تا بازپس نگرفتن آن از خوردن غذا خودداری خواهم کرد تا جسدم را به گردن شان بیاندازم و رسوای شان کنم.

اوایل بنده هنوز به عنوان رکورد دار اعتصاب غذا معروف نشده بودم و این تهدید مرا شوخی گرفتند. مرا درونِ سلولی تنگ و تاریک که مساحتش بیست متر مربع هم نمی شد، انداختند که حتا از دستشویی منزل مان هم کوچک تر و تاریک تر بود . تنها منبع نور آن لامپ های هالوژن کار شده در گچبری سقف بود، نه لوستری و نه لامپ مهتابی.  کامپیوتری فکستنی روی میز بود. آن را روشن کردم. باورم نمی شد کسی هنوز هم از ویندوز 7 و اکسپلورر استفاده کند ولی به اینترنت وصل بود و سرعت خوبی هم داشت. چرخی در وبسایت‌ها  زدم و مطمئن شدم که خبر دستگیری ام  با آب و تاب به تیتر اول رسانه ها تبدیل شده است. اولین بار بعد از این همه سختی، آرامشی الهی مرا فرا گرفت . سجده ی شکری به جا آوردم و روی کاناپه دراز کشیدم. از خستگی خوابم برد و تنها هنگام برخاستن برای نماز صبح بود که یادم آمد گردن و دست هایم شکسته است و به دلیل بدجور خوابیدن روی کاناپه و نرسیدن خون کافی به عضلات ورم کرده و کبود شده بودند. با مختصر وسایل کمک های اولیه که همیشه هنگام کوه نوردی همراه دارم دست و گردنم را گچ گرفتم و برای نماز مجبور شدم به جای وضو تیمم کنم.

وقت صبحانه شد و برادر زندان بان با دو سینی وارد شد و گفت: سینی کوچک تر صبحانه زندانیان عادی ست و سینی بزرگتر سینی زندانیان آقازاده . هر کدام را میل دارید انتخاب کنید. نگاهی به محتویات درون سینی ها انداختم. در سینی معمولی تکه ای بربری خشک و فطیر بود و یک فنجان پلاستیکی چای بد رنگ. در سینی مخصوص نیز نان برشته و کنجدی سنگک ، کره، پنیر، عسل و خامه با فنجانی نسکافه و لیوانی آب میوه.

با تبسم مخصوص خودم نگاهی به زندان بان کردم و گفتم من روزه ی سیاسی هستم برو به رییس ات بگو که تا احقاق حق ام و رسیدن به خواسته هایم غذا نخواهم خورد و این مسیر را تا شهادت ادامه می دهم. یک درخواست هم از خود شما دارم اگر ممکن است این صبحانه ی مخصوص را به سلول بغلی بدهید ثواب دارد.

ای بار نوبت زندان بان بود، با تمسخر به من نگاه کرد و گفت: شرمنده زندانی سلول بغلی آقای مهدی هاشمی هستند که از این صبحانه ها میل نمی کنند ایشان برای صبحانه فقط خاویار و میوه می خورند که هر روز از منزل پدرشان برایش می آورند.

آن روز بود که فهمیدم چقدر من آقازاده ی عقب افتاده ای هستم و تصمیم گرفتم تا رسیدن به جایگاه آقازاده گی واقعی و گرفتن سهم خودم از این نظام الهی دست از مبارزه نکشم. 

نامه یک بسیجی به دکتر خزعلی

این نامه به اشتباه و به دلیل تشابه اسمی به این وبلاگ ارسال شده است. برای حفظ امانت متن آن بدون هیچ گونه تغییری منتشر می گردد باشد که به گوش مخاطب اصلی برسد.

با سلام بر رزمنده بزرگ خیبر، برادر بسیجی آقای دکترمهدی خزعلی،

آقای دکترخزعلی گرامی، راز سالم ماندن خود را با دیگران در میان گذارید. بگویید که چگونه شما می توانید در مقابل شکنجه های سخت و مرگبار جنایت کاران رژیم مقاومت کنید. شاید بهتر باشد کتابچه ای راهنما متشر کنید که جوانان آزادیخواه بدانند چه کنند که مانند ستار بهشتی به راحتی کشته نشوند. شاید همه یاد بگیرند که مانند شما مقاومت کنند شاید دیگر شاهد کشته شدن مبارزان بی گناه نباشیم.

بی گمان شما مناسب ترین فرد برای این گونه آموزش ها هستید.

گردن شما را شکستند، دست و پایتان را شکستند، در سلول انفرادی بارها و بارها زندانی شدید، ماه ها اعتصاب تر و خشک کردید ولی همچنان جسم و روحی قوی دارید که شما را قادرمی سازد فردای روز آزادی تان به فعالیت های روزانه و ورزشی  و مبارزات سیاسی خود بر علیه احمدی نژاد ادامه دهید.

هر کدام از شرایطی که شما از سر گذرانده اید و یا بخش کوچکی از آن می تواند انسانی را با مرگ روبرو سازد و همانگونه که شاهدیم هر روز جوانی در گوشه و کنار زندان های هولناک رژیم به دلیل همین شکنجه ها کشته می شود.

وقتی در خبرها می خوانیم که زندانیان سیاسی پس از چند روز اعتصاب غذا بی هوش شده و به حال مرگ می افتند با تاسف آرزو می کنیم ای کاش شما این راز بزرگ خود را با آنان در میان گذاشته بودید. آقای دکتر خزعلی نه به خاطر سوگند پزشکی تان بلکه  برای شادی روح امام راحل، روش درست اعتصاب غذا را با دیگران در میان نهید تا مانند شما قادر باشند ماهها بدون خوردن و آشامیدن زنده بمانند.

خوشبختانه شما آنقدر مشهور هستید و امکانات دارید که صدای ضربان قلبتان  نیز از پشت دیوارهای اوین رصد می شود و در صورت کم شدن آن و یا هر مشکلی دیگر به طور وسیعی در رسانه ها انعکاس می یابد ولی می دانید که آزادی خواهان گمنامی هستند که در همان اوین بی صدا جان می بازند بی آنکه خبری از آن ها منتشر شود همین بار مسئولیت شما را سنگین تر می سازد.

آقای دکتر فراموش نکنید جان آزادی خواهان زیادی در خطر است. ممکن است با آنها اختلاف عقیده داشته باشید، ممکن است آنها برانداز و خواهان سرنگونی نظام مقدس شما باشند و یا بی دین، بهایی، کمونیست و هر چیز بد دیگری از نظر شما باشند ولی فراموش نکنید آقای دکتر که شما وظیفه دارید راز جان سختی خود را با دیگران در میان نهید.

«یکی از بسیجیان دوستدار شما»